Gecamines, het vroegere nationale pronkjuweel, stelde begin jaren ’90 nog 40.000 mensen tewerk. Vandaag zijn dat er minder dan 8.000 en de productie is onbeduidend klein. Deze trage en geprogrammeerde teloorgang – in samenwerking met de Wereldbank – is vandaag duidelijk te zien aan het aantal stilgevallen fabrieken.

Het zijn echter geen spookfabrieken. De werknemers komen immers liever naar hun werkplaats gedurende de 8 voorgeschreven uren, dan dat ze zich thuis vervelen.

De Congolese werknemers en werkneemsters blijven ons verrassen met de veerkracht die ze aan de dag leggen tegenover de verschillende politieke, economische en sociale problemen in hun land. We wisten al dat de meeste ambtenaren ondanks de aanzienlijke loondaling blijven werken zonder veel ophef te maken. Daarbovenop werkt een groot aantal voor commerciële Congolese ondernemingen die onder de staatsportefeuille vallen, denk maar aan Gecamines.

Dat hebben we eind november kunnen vaststellen tijdens een opvolgingsmissie die ISVI samen met ACOD heeft geleid in de steden Lubumbashi en Kolwezi. Er was een schril contrast tussen enerzijds de gechoqueerde internationale opinie naar aanleiding van de onthulde corruptieschandalen in de ‘Paradise Papers’ en ‘Affaire d’État: Privatisation du secteur du cuivre au Congo’ en anderzijds de honderden werknemers die rondzwierven in de fabriek KZC in Kolwezi, die al bijna 2 jaar lang volledig stilligt. Enerzijds miljoenen dollars die in rook opgaan en anderzijds de productie-instrumenten die dateren van de onafhankelijkheid.

Het is in deze context van syndicale samenwerking dat ISVI met ACOD en AC de handen in elkaar slaat om de werknemers hun waardigheid terug te geven, om hen bewust te maken van hun rechten en om concrete sociaaleconomische alternatieven op te bouwen.